Historia  Rosyjskiego Assassyna Nikołaja Orłow (ros.Николай Андреевич Орлов)

„Mój ojciec chciał takiego życia, ja nie. Przybył do tego kraju z misją, sprawił, że Narodnaya Volya (wola ludu) stała się jego sprawą. Nie wiem czy podołam w służbie bractwa asasynów tak jak on.”

―Nikołaj do swojej żony, Anny.

Wczesne życie

„Widzę go [Aleka] w swoich snach, Anno. Wzywa mnie, prosi o pomoc, bym go uratował zanim go powieszą. A ja nie mogę. Czuję jego strach, rozczarowanie, w momencie gdy pętla ląduje na jego szyi. Patrzy na mnie i palcem pokazuje jak mocno ściśnięta jest lina.”

―Nikołaj o swoich koszmarach.

 Nikołaj urodził się w późnych latach XIX wieku. Jego ojciec, Andriej Orłow, wyemigrował do Rosji i stał się członkiem Narodnaya Volya, lewicowego, terrorystycznego potomstwa rosyjskiego bractwa asasynów. Andrei postanowił wychować Nikołaja jako asasyna, więc zaczął trening jeszcze gdy jego syn był młody. W zakonie asasynów Nikołaj zaprzyjaźnił się z Alekiem Uljanowem i jego młodszym bratem Włodzimierzem Leninem.20 maja 1887 roku, Nikołaj był świadkiem egzekucji Aleka, który został osądzony o próbę zamachu na życie cara Aleksandra III. Gdy pętla zapadła na szyję Aleka, ten pokazał Nikołajowi, że wini go za nieratowanie go. To traumatyczne wydarzenie wywołało uraz u Nikołaja, który miał koszmary przez rok.

Wypadek w Borkach 

„Twój mistrz nie powiedział ci wszystkiego, co? Walczysz w JEGO wojnie przeciwko WŁASNEMU krajowi, i nawet nie wiesz dlaczego.”

―Car Aleksander III do Nikołaja

 Gdzieś tak w 1888 roku, Nikołaj obudził się pewnej nocy, gdyż dręczyły go koszmary związane z egzekucją Aleka. Orłow zwierzył się swojej żonie, iż ma obawy w związku z jego kolejnym zadaniem, które polegało na zabiciu cara Aleksandra III. Anna pocieszyła go i życzyła mu bezpieczeństwa, by ten wracał zdrów, gdyż ich przyszłe dziecko będzie potrzebowało ojca.

Nikołaj jechał konno na Krym na Ukrainie, goniąc imperialny pociąg. Po zinfiltrowaniu go, Orłow zabił kilku strażników i zdobył trochę przydatnych informacji. Asasyni powiedzieli mu, iż tylko car będzie w przedziale, więc wielkie było jego zdziwienie, gdy zobaczył całą rodzinę królewską siedzącą przy stole. Car, myśląc, że asasyn zagraża jego rodzinie, zaatakował go od tyłu. Wywiązała się bójka, w której Nikołaj zdołał dźgnąć Aleksandra III w nerkę, lecz nie sprawiło to wielkich powikłań, a car szybko wyzdrowiał. Podczas walki dwóch mężczyzn, pociąg zjechał z torów i rozbił się.

Gdy Nikołaj próbował się pozbierać po wypadku, car zaczął go bić, grożąc, że zabije jego bliskich. Aleksander przestał bić leżącego asasyna, gdy pojawiły się dzieci z rodziny królewskiej. Nikołaj ostatecznie zdołał na chwilę odzyskać pastorał, lecz nie zabił cara, co uznał za swoją ogromną porażkę.
W ciągu kolejnych dwudziestu lat, dziecko Nikołaja i Anny zaginęło, co sprawiło, iż asasyn stał się wypełnionym żalem i gniewnym człowiekiem.  

Eksplozja w Tungusce

Asasyn 1: „Czy metody brata Orłowa są zawsze tak... brutalne?”

Asasyn 2: „Był milszy, gdy go spotkałem kilka lat temu. Zanim stracili dziecko.”

―Asasyni podczas brutalnego przesłuchania templariusza Dolinskiego

 W 1908 roku asasyni złapali templariusza Dolinskyego, po czym zaczęli przesłuchanie. Nikołaj, torturując więźnia, próbował uzyskać od niego informacje, gdzie podział się pastorał po porażce Nikołaja. Dolinsky ostatecznie powiedział, że Fragment Edenu znajduje się na Syberii, więc asasyni wyruszyli do Tunguski.

Mentor powiedział asasynom, że pastorał jest testowany elektrycznymi maszynami za pomocą projektów skradzionymi sojusznikowi asasynów, Tesli. Orłow powiedział, że muszą szybko zdobyć ten przedmiot, gdyż mają mało czasu. Gdy Nikołaj dotarł do miejsca, gdzie znajdował się pastorał, ten był aktywowany przez prąd elektryczny. Wywołało to eksplozję, którą przeżył tylko Nikołaj. Po wybuchu, Nikołaj wrócił do domu, a kilka lat później urodziła mu się córka, Nadia Orłowa. 

  

Poszukiwaniu pastorału

W 1917, wybuchła rewolucja lutowa, którą prowadził Włodzimierz Lenin. Rewolucjonista ten, napisał do Nikołaja, by asasyn znalazł cara Mikołaja II i zabił ostatni symbol imperializmu. Nikołaj zinfiltrował posiadłość cara i kazał mu zaprowadzić się do miejsca położenia pastorału, z którym fotografował się władca. Na miejscu asasyn dowiódł, że ta rzecz to podróbka, a Mikołaj II rozpoznał w nim człowieka z pociągu w Borkach. Car zaczął błagać skrytobójcę o litość, a ten porzucił swój cel postawiony przez Lenina. Po opisie prawdziwego opisu, który powiedział Nikołaj, Mikołaj powiedział mu, że Grigorij Rasputin nosił na swojej szyi naszyjnik z cząstką prawdziwego pastorału.

Nikołaj wyruszył do Krasnojarska, by uwolnić z więzienia dawną uczennicę Rasputina, Khioniyę Gusevę, która chciała go zabić. W zamian za uwolnienie jej, Nikołaj chciał otrzymać informację o położeniu Rasputina.

Po przekupieniu kapłana, Guseva i Nikołaj mogli zatrzymać się w pobliskiej katedrze. Khioniya opowiedziała asasynowi szczegóły dotyczące jej zamachu na życie Rasputina. Otóż dźgnęła go ona i mocno okaleczyła, ale ten nadal stał na dwóch nogach, nie tracąc sił, dzięki cząstce Fragmentu Edenu. Następnie poinformowała ona Nikołaja, że rany na jej twarzy są wynikiem samookaleczenia z czasu, gdy Rasputin kontrolował jej ręce. Po zdobyciu informacji, Nikołaj zabił Khioniyę za pomocą ukrytego ostrzaJakiś czas później, Nikołaj i dwaj mężczyźni rozkopali grób Rasputina, by odzyskać cząstkę Fragmentu Edenu. .

Ostatnia misja przed emeryturą 

 Jakiś czas po rozkopaniu grobu Rasputina, Nikołaj postanowił przejść na emeryturę i porzucić zakon asasynów. Najpierw jednak musiał odzyskać skrzynkę Prekursorów, która znajdowała się w posiadaniu rodziny carskiej. W nocy z 16 na 17 lipca dotarł do Jekaterynburga, gdzie w domu Ipatiewa był świadkiem śmierci rodziny carskiej. Udało mu się uratować najmłodszą z córek cara – Anastazję, która była w posiadaniu skrzynki. Jednak gdy skrzynka zetknęła się z fragmentem pastorału w ciało dziewczyny wstąpiła Shao Jun. Nikołaj obiecał jej pomóc, lecz musieli się dostać do Moskwy. Po drodze znaleźli się w Kazaniu, gdzie Orłow szukał pomocy Lwa Trockiego. Ten jednak go zdradził. Po ucieczce z więzienia dotarli do siedziby asasynów, którzy postanowili zabić Anastazję. Nikołaj nie mógł tego znieść i zdradzając swoich braci uratował dziewczynę, opuścił Kreml i dał podopiecznej dokumenty nowej tożsamości, które miały być dla jego żony. Odtąd Anastazja ukrywała się pod nazwiskiem Anna Anderson.


Przeprowadzka do Stanów Zjednoczonych

„Jakikolwiek dług, jaki miałem wobec Aleka i mojego ojca, spłaciłem. Dziś zaczynamy nowe życie.”

―Nikołaj do Anny podczas podróży do Stanów.

Po tych wydarzeniach razem ze swoją żoną i córką wyruszył do Stanów Zjednoczonych, gdzie Anna urodziła syna, Innokentiego.

Podczas najazdów Departamentu Sprawiedliwości Stanów Zjednoczonych polegających na wysiedlaniu rosyjskich imigrantów w 1919 roku, Nikołaj ze swoją rodziną był w barze popularnym wśród rosyjskiej części amerykańskiej społeczności, który znajdował się w Hartford, w Connecticut. Agenci wcześniej wspomnianego departamentu przeprowadzili wtedy szturm i zabrali Annę oraz Nadyę, po czym wywieźli je do Rosji. Nikołaj, trzymając Innokentiego w swych ramionach, próbował ścigać pojazd departamentu, lecz nie udało mu się to.

Przez następne dwa lata, Nikołaj próbował się dowiedzieć gdzie są Anna i Nadya, włamując się do pomieszczeń, w których znajdowali się imigranci, którzy mieli być deportowani do Rosji. Gdy dowiedział się, że tamta grupa imigrantów została wysłana do Finlandii, kraju który był wtedy w stanie wojny z Rosją, a imigranci zostali rozstrzelani podczas przekraczania granicy, Nikołaj uznał Annę i Nadyę za zmarłe.

Późniejsze życie i śmierć

„To nie są honorowi mężczyźni, Kenya. Oni są mordercami. Żyją według starych praw, które dotyczą tylko ich i nazywają siebie bohaterami. Gdyby mnie złapali... gdyby nas złapali... wykorzystaliby nas, a potem odrzucili. Lepiej, żebyśmy zginęli tutaj, jako wolni ludzie.”

―Nikołaj do Innokentiego o asasynach

Przez następne lata, Nikołaj mieszkał w odosobnieniu, wychowując syna. Uczył go polować i bronić się. W 1928 roku do Connecticut przybył były znajomy Nikołaja, asasyn Siergiej. Miał on za zadanie ponowne zwerbowanie Nikołaja do zakonu. Gdy zagroził życiu Innokentiego, Nikołaj udusił Siergieja. Gdy odkrył odznakę FBI w kieszeni byłego znajomego, domyślił się, że przyjdzie po niego więcej asasynów.

Nikołaj zaczął uczyć syna skradania się, by uchronić go przed nieuniknionym. Trening był surowy, gdyż za porażki Innokentiego, Nikołaj kazał spędzać mu noc na dworze. Gdy pewnego dnia, Innokenti przyłożył nóż do gardła swego ojca, Nikołaj wiedział, że jego syn jest gotowy. Obaj zaczęli przygotowywać się do ataku asasynów.

Gdy asasyni dotarli do obozu Nikołaja i Innokentiego, ojciec Kenyi zabił trzech asasynów, a został postrzelony przez czwartego. Gdy jeden z asasynów zaatakował rannego Nikołaja, Innokenti skoczył na niego z nożem, by ratować ojca. Potem Nikołaj i Innokenti zaczęli uciekać, a zatrzymali się na klifie.

Nikołaj powiedział swojemu synowi, by ten rzucił linę na drugą stronę, by zjechać po niej za pomocą karabinu. Niestety Nikołaj został postrzelony przez asasyna w drugą stopę i nie mógł chodzić. Asasyn ten krzyknął do Innokentiego, że jego siostra nadal żyje, ale Nikołaj zaprzeczył jego słowom. Potem ojciec Innokentiego powiedział mu, żeby był silny. Innokenti zrozumiał, że to oznacza, iż musi zabić asasyna i niestety też swojego ojca w wyniku przestrzału.

KONIEC